வந்தாரு..... வந்தாரு..... தாய்மையுடன் வந்தாரு!

வந்துட்டார்........... வந்துட்டார்........... வந்துட்டார்........... இந்த தண்டோரா போடாம வர முடியாதான்னு ஓரத்துல உக்காந்திருப்பவங்க மொனகக் கூடாது... ஆமா. காட்டாறு வர்றத சொல்லலைன்னா உங்களுக்குத் தான் திண்டாட்டம். கொஞ்ச நாள் சந்தோஷமா இருந்திருப்பீங்க. அழகு பத்தி சங்கிலித் தொடர் வர்றத சொன்னேன். ஆளாளுக்கு தாய்மை பத்தி சொல்லுறாங்களே......... நாம ஒரு மொக்கைப் போடலாம்ன்னு நெனச்சா....... முடிஞ்சா தானே. சரி, நமக்கு தெரிஞ்சத, தெரிஞ்ச மாதிரி எழுதுவோம். அது தான் நம்மால முடிந்ததுன்னு முடிவுக்கு வர்றதுக்குள்ள, நாளும், கிழமையும் ஓடிப்போச்சி!

எல்லாரும் தாய்மை பத்தி அழகுச் சங்கிலில எழுதினதும் எனக்கு ஒரு நிகழ்ச்சி ஞாபகம் வந்தது. உங்க கிட்ட சொல்லாம யாரு கிட்ட சொல்லப் போகிறேன் நான்? கண்கலங்காதீங்க பதிவாளர்களே (அது என்னவோ தெரியலைங்க பதிவாளர்ன்னு எழுதுறப்போ, ஒரு தனி கவுரதையா இருக்குது பாத்தீங்களா). வந்தேன் கதைக்கு.

என் தோழி கருவுற்றாள். முதல் குழந்தை. சந்தோஷம் திக்குமுக்காட வைத்தது. வேலைக்கு செல்லும் பெண்ணிவள். அதனால ஜாலி லாலா ஜிம்கானான்னு பாடிட்டு திரிய முடியாது. ஆனாலும் சுத்தி இருக்கிற எங்களை படுத்தி எடுத்துட்டா. அதாவது சந்தோஷத்த பகிர்ந்து கிட்டா. அம்மாவுடன் இருந்தா எப்படி இருக்கும்ன்னு நெனச்சவளுக்கு புசுக்குன்னு மனசு சோகமாச்சி. இருக்காதா பின்ன. அமெரிக்காவுலல்ல இருக்கிறா. ஊருல இருக்கிற அம்மாவ எப்படி கூப்பிடுறது. கூழுக்கும் ஆசை; மீசைக்கும் ஆசைன்ற மாதிரி, தன் குழந்தை அமெரிக்கை பிரஜையாக்கனும் ஆசை; தன் தாயுடன் இருக்கவும் ஆசை. விருந்தாளியா வந்தாங்க அம்மா. நமக்குத்தான் பெரியவங்கள்ளாம் தோஸ்த் ஆகிருவாங்கன்னு வியர்டிருக்கிறேன்ல. மனம் திறந்து நிறைய கதை பேசினோம். அவங்க டீச்சரா இருந்து, மேல மேல படித்தது மட்டும் இல்லாமல், குழந்தைகளையும் தானே கவனித்து வளர்த்து ஆளாக்கியதை பெருமையா சொன்னாங்க. ஒரு சுப முகூர்த்தத்தில் அழகு பெட்டகமாய் ஒரு குட்டி தேவதை பிறந்தாள். கதை குழந்தைய பத்தினது இல்லாததால, ஆசை இருந்தாலும் ரொம்ப விவரிக்கல. சரியா?

தோழிக்கு விடுப்பு முடிந்தது. வேலை செல்ல ஆரம்பித்தாள். அப்போ இந்த தாய் வடித்த கண்ணீர் இன்னமும் என் கண்களை விட்டு நீங்கவில்லை. தன் மகளின் கஷ்டம் காண முடியவில்லை அந்த தாய்க்கு. கீழ்வரும் வரிகள் அனைத்தும் அவருக்குச் சமர்ப்பணம். இது போல் கவலைப் பட்ட அம்மாக்கள், அப்பாக்கள் (தாய்மை இருபாலாருக்கும் பொது என அழகுச்சங்கிலியில் சொன்னது ஞாபகம் இருக்கா?) உலகம் முழுவதும் உண்டு. அவர்களையும் சேர்த்துக் கொள்கிறேன்.


தாய்மையின் உண்மை

உருவானாள் கருவாய்
ஆனந்தக் கூத்தாடியது மனம்
கருவானவள் உயிரானாள்
இப்பூவுலகில் உதித்தாள்

பூவாய் சிரித்தாள்
தத்தி நடந்தாள்
மழலையில் கொஞ்சினாள்
ஆனந்தக் கூத்தாடியது மனம்!

கேள்விக் கணைகள் தொடுத்தாள்
உலகை அறிய முனைந்தாள்
உவகையாய் சிரித்தாள்
மெய்மறந்து திரிந்தது மனம்!

பூவையானாள்
பூப் பூவாய் மலர்ந்தாள்
செவ்வனே இல்வாழ்க்கை
கற்றுக்கொடுத்தது யாரோ; பூரித்தது மனம்!

கருவை சுமந்தாள்
உயிருக்கு உயிர் கொடுத்தாள்
ஒளிர்வாய் துலங்கினாள்
பெருமிதமாய் எண்ணியது மனம்!

பணி அழைத்தது
பகலில் வேலை; இரவில் குழந்தை
தூக்கம் மறந்து ஓடினாள்
பொறுத்துக் கொள்ள முடியா தவித்தது மனம்!

பெற்ற என் மனம் கலங்கியது!
பெற்றதால் அவள் மனம் குளிர்ந்தது!

-- காட்டாறு